(p. 1389) hīnamu hīnamu. [Skt.] adj. Bad, low, mean, vile, base. Left, abandoned. తుచ్ఛమైన, నీచమైన, వర్జితమైన, విడువదగిన, రహితమైన, లేని. In compound words it denotes Bereft of, without, destitute or deprived of, free from. హీనవృత్తి a mean occupation. అతడు హీనదశలోనున్నాడు he is in low circumstances. హీనస్వరము a low voice. హీనజాతియైన degraded, outcast. హీనజాతివాడు an outcast. 'హీనప్రజ్ఞుడు.' M. XII. iii. 328. హీనత, హీనత్వము or హైన్యము hīnata. n. Lowness, meanness, baseness. Want, defect, నీచత్వము, అల్పత్వము, లోపము, లేమి. బలహీనత weakness, debility. బుద్ధిహీనత foolishness. 'హీనస్థానమున విభవహీననత నిట్లుండి.' M. XII. iv. 414. 'ఆచారహీనత యతిలోభము.' M. XIII. iv. 305. హీనరాశి hīna-rāṣi. n. The lowest part of a rick or heap. హీనవాది hīna-vādi. n. The loser in an argument or law suit. ఓడినవాడు. వారు హీనవాదులయిరి they came off losers. హీనుడు hīnuḍu. n. A low, mean or base man. (In composition) he who is without, destitute of, or deprived of. అల్పుడు, నీచుడు, రహితుడు. అంగహీనుడు he who is defective in a limb, he who is crippled. వస్త్రహీనుడు he who is without clothes. కులహీనుడు a man of low caste. బుద్ధిహీనుడు he who is without wisdom. రూపహీనుడు he who is devoid of beauty. ధనహీనుడు. a penniless man, a poor man. లజ్జాహీనుడు he who is without shame.
